هم‌زمان با افزایش تنش‌ها میان آمریکا و ونزوئلا، گزارش‌ها حاکی از آن است که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات متحده، در هشداری شدیداللحن به نیکولاس مادورو، دیکتاتور ونزوئلا، از او خواسته است که استعفا کند، وگرنه عواقب بدی در انتظارش خواهد بود.

روزنامه میامی هرالد به نقل از منابع آگاه گزارش داد که در جریان تماس تلفنی بین ترامپ و مادورو، رئیس‌جمهوری ونزوئلا درخواست کرده است که اگر مسیر را برای برگزاری انتخابات آزاد در این کشور باز کند، اجازه داشته باشد کنترل بر ارتش ونزوئلا را حفظ کند. همچنین طبق گزارش‌ها، مادورو برای تمام اتهام‌های وارده به خود درخواست عفو جهانی کرده است.

گفته می‌شود که ترامپ در هر دو مورد با سرعت جواب منفی داده و به مادورو گفته است که فقط می‌تواند همراه با خانواده‌اش به صورت امن از ونزوئلا خارج شود.

پیش از این مارک‌وین مولین، سناتور جمهوری‌خواه، هم گفته بود که ایالات متحده به مادورو پیام داده که بهتر است کشور را ترک کند و به جایی مانند روسیه برود؛ او این اظهارات را هم‌زمان با افزایش تنش‌ها و تقویت حضور نظامی آمریکا در منطقه مطرح کرد.

ترامپ روز یکشنبه در گفتگو با خبرنگاران در هواپیمای ریاست‌جمهوری آمریکا (ایر فورس وان)، گفتگوی تلفنی خود با نیکولاس مادورو را تایید کرد. او گفت که هشدار اخیرش درباره حریم هوایی ونزوئلا به‌معنای حمله هوایی قریب‌الوقوع نیست و نباید از آن برداشت اضافی شود و درباره تماس تلفنی با مادورو هم گفت: «نه می‌توان گفت خوب بود، نه بد؛ یک تماس تلفنی بود.»

دولت ترامپ که فشارها بر نیکولاس مادورو را افزایش داده است، روز شنبه با انتشار پیامی در شبکه اجتماعی تروث سوشال نوشت: «به همه خطوط هوایی، خلبانان، فروشندگان مواد مخدر و قاچاقچیان انسان اعلام می‌کنم که حریم هوایی ونزوئلا و اطراف آن را به‌طور کامل بسته در نظر بگیرید.» ساعاتی پس از این هشدار، شرکت‌های هواپیمایی آسمان این کشور را ترک کردند.

ترامپ این آخرهفته هشدار داد که عملیات نظامی در داخل ونزوئلا می‌تواند «خیلی زود» آغاز شود.

طبق گزارش نیویورک تایمز، تماس تلفنی پرتنش بین ترامپ و مادورو، چند روز پس از آن انجام شد که ترامپ اعلام کرد آماده گفتگو با او است.

طبق گزارش‌ این رسانه، در این تماس تلفنی، نمایندگان ترامپ و مادورو جزئیات تسلیم شدن رهبر ونزوئلا را‌ــ با توجه به اینکه وزارت خارجه آمریکا ۵۰ میلیون دلار جایزه برای او تعیین کرده است‌ــ بررسی کردند. به گفته منابع آگاه، در این گفتگو پیشنهاد عفو عمومی به متحدان ارشد مادورو نیز ارائه شد.

مادورو و متحدانش این تحولات را نوعی «تجاوز استعماری» آمریکایی می‌نامند و آن را محکوم می‌کنند. آن‌ها همچنین دولت ترامپ را به تلاش برای استفاده از نیروی نظامی به‌منظور تصرف ذخایر عظیم نفتی این کشور متهم کرده‌اند. با این حال دولت ترامپ تاکید دارد که افزایش فشارها بر دیکتاتور ونزوئلا به دلیل حفاظت از شهروندان ایالات متحده در برابر مواد مخدر قاچاق‌شده از این کشور است.

ونزوئلا یکی از ۲۳ کشوری بود که ترامپ در ماه سپتامبر به‌عنوان «کشورهای اصلی ترانزیت مواد مخدر یا کشورهای اصلی تولیدکننده مواد مخدر غیرقانونی» از آن‌ها نام برد. ایالات متحده از ماه سپتامبر بر قایق‌های عبوری مظنون به حمل قاچاق متمرکز شد و بارها به قایق‌های حامل این مواد که از ونزوئلا و سایر کشورهای آمریکای لاتین حرکت می‌کنند، حمله کرد. از آن زمان تاکنون حداقل ۲۱ حمله مرگبار به قایق‌های کوچک انجام شده است.

پرسشی که در این میان مطرح می‌شود این است که در شرایطی که ونزوئلا در معرض حمله آمریکا است، چرا روسیه و چین تنها به چند جمله بسنده کرده‌اند و از مادورو آنچنان که انتظار می‌رفت، حمایت نکردند؟

وال استریت ژورنال در تحلیلی در این زمینه، اشاره می‌کند که ونزوئلا به‌مدت دو دهه تلاش کرد با کشورهایی چون روسیه، چین، کوبا و جمهوری اسلامی ایران شبکه‌ای از متحدان ضدآمریکایی بسازد، اما این راهبرد ناکام ماند و اکنون مانند جمهوری اسلامی که هنگام حملات نظامی اسرائیل و آمریکا، عملا تنها ماند. ونزوئلا نیز می‌بیند که متحدانش در زمان بحران خودشان را کنار کشیده‌اند. متحدان کاراکاس در روزهای اخیر، هم‌زمان با آرایش ناوهای آمریکایی در نزدیکی ونزوئلا، تنها کاری که کردند این بود که برای مادور پیام تبریک تولد فرستادند.

به نوشته این نشریه، تحلیلگران معتقدند که نزدیک‌ترین شرکای ونزوئلا مانند کوبا، جمهوری اسلامی ایران و نیکاراگوئه از نظر اقتصادی چنان فرسوده‌اند که ظرفیت مداخله در ونزوئلا را ندارند. در عین حال دو متحد قدرتمند مادورو یعنی چین و روسیه هم پیش‌تر تجهیزات نظامی، تعمیرات، آموزش و کمک‌های اقتصادی ارائه کرده‌اند، اما این کمک‌ها بسیار ناکافی است.

به باور این ناظران، روسیه و چین هرکدام با چالش‌هایی مواجه‌اند که علاقه آن‌ها به نگرانی‌های امنیتی ونزوئلا را کاهش می‌دهد؛ روسیه با هزینه جنگ فرسایشی اوکراین و چین نیز با مجموعه‌ای از فشارهای اقتصادی روبروست که اولویت‌های سیاست‌گذاری آن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تحریم‌های مالی به رهبری آمریکا علیه کاراکاس نیز تعامل با این کشور را دشوارتر کرده است. از طرفی هر دو این کشورها در تلاش‌اند با ترامپ برای توافق‌های بزرگ تجاری و دیپلماتیک مذاکره کنند و بنابراین برای اینکه سرمایه سیاسی خود را برای ونزوئلا خرج کنند، انگیزه کمی دارند.

وال  استریت ژورنال به جنگ ۱۲ روزه اسرائیل و جمهوری اسلامی ایران هم اشاره کرد و افزود: «روسیه و چین در این جنگ ۱۲ روزه حمایتی دیپلماتیک ارائه کردند، اما حتی وقتی آمریکا تاسسیسات هسته‌ای جمهوری اسلامی را بمباران کرد، هیچ‌ یک مداخله نظامی نکردند. بنابراین هر دو کشور عملا تنها ماندند.»

این رسانه خاطرنشان می‌کند که به رغم همه‌ این‌ها، هنوز این اتحادها برای رژیم مادورو و متحدانش اهمیت دارد، زیرا به‌عنوان مثال، سقوط مادورو می‌تواند به زیان چین تمام شود، زیرا دولت بعدی احتمالا به‌ جای چین، به روابط با آمریکا اولویت خواهد داد.

این در حالی است که چین به‌عنوان بزرگ‌ترین خریدار نفت ونزوئلا، این کشور را «شریکی برای همه فصول» خوانده؛ کشوری که از سال ۲۰۰۰ تاکنون بیش از ۳۰ میلیارد دلار سلاح از چین دریافت کرده است. با این حال واضح است که دوره رونق اقتصادی مادورو با چین پس از سال ۲۰۱۳ کوتاه بود؛ وام‌ها و کمک‌ها به‌سرعت کاهش یافت، پکن چندین پروژه زیربنایی را رها کرد و اکنون تقریبا فقط با واردات نفت ونزوئلا، بدهی‌های معوق را تسویه می‌کند و اگر آمریکا درهایش را به روی دولت جدید ونزوئلا باز کند، نفت این کشور دیگر به چین نمی‌رود.